Elveda

   Beyaz bir güne başladık yine. Güneşin ışınları ışıl ışıl yüzüne vurdu. Sana baktım ve gözlerinde o parıltının yarattığı çocuğu gördüm. İçinden ışıl ışıl parlıyordu çocuk. Sana baktığı o anda vuruldu. Gözlerin bana yalan söylemiyor gibiydi. Yanına yaklaştım ve basit bir "Günaydın" kelimesi ile gözlerinde oluşan mutluluk damlalarını gördüm. Ağlamıyordun, gözlerinden akan yaş değildi. Saf bir çocuğun mutluluğuydu o. O çocuğu görünce içimdeki çocuk bana haykırdı. "İşte bu o." dedi. Gözlerine bakıp "Seni seviyorum." demek için yanaştım sana doğru ama yapamadım. İçimdeki çocuk göz göze geldi seninkisiyle, susuverdi aniden. Yitiriverdi aklını o an. Bırakamadı o gözlerini bir daha. İçine işledi çocuğun. Sana küçük bir hediye verdi ama onu bile zar zor kabul etti o çocuk. Kırılmıştı. Daha önce hiç kırılmadığı kadar büyük bir gürültüyle kırılmıştı çocuğun kalbi. İçimde o saf ruhuyla göz yaşlarını dökerken seninkisi sadece bakmakla yetindi. Yardım eli hiç uzatmadı. Bırakamadı yine de seni. Onun sana verdiği hediye aslında kalbiydi. Ama senin çocuğun bunu anlamadı. Sonra da derinden bir "Elveda" kelimesi fısıldadın kulağına. Kalan kalp kırıkları da toza dönüştü o an. Esen rüzgarla savruluverdi havaya. Yemin etti çocuk bir daha sevmemeye, bıraktı gitti onu çünkü dünyası. En sevdiği kişi ona bir yabancı gibi davranmıştı çünkü. Uzaklaştı çocuk. Bir daha dönmemecesine uzaklaştı. Ardına bir daha bakmadan beni terketmişti çocuk...