Hayat Devam Ederken...

   İnsan birisine aşık olunca akıl o yeri terk edermiş. Terk eden etti zaten. Bu kalpten çıkmaz dediğin insan belki çıkmaz ancak gün gelecek unutulacaksın. Sen ne kadar seversen karşı taraf bir o kadar uzak kalır sevenine. Hele bir de sevilen kişi de kadir kıymet bilmez ise garip triplere girerse seven için çok zordur içinden çıkılmaz bir hal alır bu durum. Çaldığı kalbi geri almak istersin, geri de vermez garanti süresini aştıysanız. Sen bu hayatı onunla yaşayıp, tüm ömrünü ona adamak isteyip, ayaklarının altına alırsın gururunu, onurunu ama o durup da bir kere özür dilemeyi de geçtim, senin için tek kelime dahi etmez. İşte o zaman yaşarken ölenler grubuna katılırsın. Ağlamak istersin ancak o aşamayı çoktan geçmişsindir. Sol kaburganı  yerinden söküp gitmiştir çoktan ama onun bundan haberi bile yoktur. Ne tadınız kalmıştır, ne tuzunuz. Aslında durup düşününce ne gariptir ki dünya denen şu hanede daha nice açlar, işsizler, engelliler dururken siz kalkıp aşk acınızı dünyanın en büyük acısıymış gibi içinizde yaşarsınız. O insanlar ne yapsın, kimlere gitsin de derdine derman bulsun. Biz aşk acısı çekenlerin dostları da mutlaka vardır derdini anlatabileceği güzel bir rakı sofrası etrafında. Gerçi dost dediğinin de pek hası kalmadı bu devirde ama olsun sen yine de anlat ki azcık derdin onlara da dert olsun. Alem biraz aşk görsün. Sevişmek değil!